Η απώλεια.

       Σαν χτες πριν από 21 χρόνια πέθανε ο πατέρας μου.Το συνειδητοποίησα το απόγευμα ξαφνικά. Δεν το είχα θυμηθεί όλη την ημέρα.Βέβαια στη δουλειά όποιος με έβλεπε μου έλεγε αν έχω κάτι...Ίσως κάτι ανεπαίσθητο και αδιόρατο ένιωθα από το πρωί και αυτό αντανακλούσε το πρόσωπό μου. Τους έλεγα ότι είμαι καλά, αλλά μόνο όταν το θυμήθηκα το απόγευμα κατάλαβα ότι αυτό θα ένιωθα όλη την ημέρα.Τα χρόνια πέρασαν σαν το νερό.Πολύ γρήγορα.Πότε έφτασαν 21 χρόνια;Πλέον περισσότερα χρόνια έχω ζήσει χωρίς τον πατέρα μου παρά με την παρουσία του....
        Ο πατέρας ήταν μια φιγούρα όπως όλοι οι παλιοί πατεράδες.Λίγο απόμακρος,σίγουρα λίγο τρομακτικός όταν φώναζε και καθόλου διαχυτικός.Ποτέ δεν τον θυμάμαι να με κρατούσε αγκαλιά (μιλάμε για ηλικίες που να έχω μνήμες έτσι;).Ελάχιστες φορές έπαιζε μαζί μας (με μένα και τον αδερφό μου).Αυτό τον ρόλο τον είχαμε αναλάβει μεταξύ μας.Όταν ερχόταν από την δουλειά τον θυμάμαι να πηγαίνει για τον μεσημεριανό υπνάκο του (μια δραστηριοτητα που έχει εκλείψει τα τελευταία χρόνια από όλους μας) και μετά να διαβάζει εφημερίδα πίνοντας ελληνικό καφέ και καπνίζοντας κάτι τσιγάρα σκέτο καρκίνο.Μάρκα Άσσος Σκέτο...Μια ρουφηξιά και είχε βρωμίσει όλο το σπίτι....
        Φυσικά για διάβασμα ούτε λόγος.Διάβαζα πάντα μόνος μου και το βράδυ μια επανάληψη πάντα με την μάνα.Ποτέ δεν είχε κάτσει να μας διαβάσει.Όμως πάντα περίμενε με ανυπομονησία τον έλεγχο για να δει την πρόοδο μας και να κάνει τις απαραίτητες παρατηρήσεις αν κάτι δεν του άρεσε.Η σύγκριση (αυτό το ακατάληπτο για μένα πράγμα) που γινόταν αυτόματα με την ανάγνωση των βαθμών είναι ακόμα χαραγμένο στη μνήμη μου.Πάντα θα υπήρχε ένας ξάδερφος να τα έχει πάει καλύτερα και φυσικά κάποιος θείος ήταν εξίσου πρόθυμος να πάρει αμέσως τηλέφωνο να ενημερώσει για την πρόοδο του γιού του και τους εντυπωσιακούς βαθμούς του.Και μετά γεμάτος από δήθεν ευγένεια να ρωτήσει και για μένα και να πει με ειρωνεία ότι "δεν πειράζει,θα είναι καλύτεροι οι βαθμοί του στο άλλο τρίμηνο" οδηγώντας τον πατέρα στις φωνές και εμένα στα νεύρα και την απογοήτευση.
       Μπαίνοντας στην εφηβεία, αυτή την πολύ κρίσιμη ηλικία πάλι ήταν λίγο αποστασιοποιημένος. Ποτέ μα ποτέ δεν κάναμε κουβέντα για κάτι σοβαρό και σημαντικό.Κάτι που να με αφορούσε.Ας πούμε το γυναικείο φύλο.Όπως όλοι μας είχα και εγώ τις ανησυχίες μου.Τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα.Δεν ήταν ποτέ εκεί για αυτά (και φυσικά για αυτά ποτέ κουβέντα στη μάνα). Τα συζητούσα με φίλους καλύτερα από ότι με τον πατέρα.Για οτιδήποτε μπορείς να φανταστεί.Για το μέλλον, για την φιλία.....Το μόνο που συζητούσαμε ήταν σε ποιό γαμημένο πανεπιστήμιο θα περάσω. Και φυσικά επειδή δεν ήμουν καλός σε μερικά μαθήματα, η λύση των οικονομικών πανεπιστημίων φάνταζε μονόδρομος.Ένας κλάδος που αφορούσε και τον πατέρα μιας και είχε τελειώσει την ΑΣΟΕΕ. Η χαρά του όταν πέρασα και εγώ ήταν μεγάλη.Αλλά μέχρις εκεί.Δεν υπήρχε επικοινωνία ουσιαστική,πραγματική.Μέχρι τον θάνατό του.
       Αυτό είναι που με θλίβει.Κανονικά δεν θα έπρεπε να είναι έτσι.Οι σχέσεις των γονέων με τα παιδιά θα πρέπει να βασίζονται πανω στην ειλικρίνεια και τον σεβασμό και όχι στον φόβο.Οι γονείς πάντα θα πρέπει να είναι κοντά και να μιλάνε με τα παιδιά τους για τα πάντα.Αυτό προσπαθώ με την κόρη μου.Πάντα θα είμαι κοντά της και από τώρα την έχω νουθετήσει να μου λέει τα πάντα.Ότι της συμβαίνει.Να είμαι εκεί να της δίνω μια συμβουλή.Να μην με φοβάται να μου πει ότι και αν έχει κάνει.Καλό ή άσχημο πάντα θα υπάρχει λύση.Να της μιλήσω για τις σχέσεις,για το μέλλον,για την φιλία, για πολιτική, για θέατρο, για κινηματογράφο.Για τα πάντα.
      Αυτή η ουσιαστική σχέση θα με γεμίσει και μένα σαν γονέα.Θα με κάνει καλύτερο σαν άνθρωπο και θα αφήσω και μια παρακαταθήκη στο παιδί μου.Κατά βάθος αυτό είναι που με πονάει με τον θάνατο του πατέρα.Που ποτέ δεν ήμασταν κοντά.Ότι δεν έκανε ο πατέρας όμως, ο Μεγαλοδύναμος μου το ξεπλήρωσε φέρνοντας στο δρόμο μου έναν άνθρωπο που μου στάθηκε σαν δεύτερος πατέρας. Τον τεράστιο κύριο Κώστα Γ.Οι κουβέντες που κάναμε (για σχέσεις,για τρόπους συμπεριφοράς, για τα επαγγελματικά, για τα οικονομικά, για την φιλία) πάντα θα είναι χαραγμένες στη μνήμη μου.
      Για αυτό όμως θα αναφερθώ σε άλλο ποστ κάποια φορά.