Χρόνος.

         Το Σάββατο αγαπητοί φίλοι, ήταν μια από τις μέρες που σου μένουν χαραγμένες στη μνήμη σου μιας και πήγαμε στο σχολείο της μικρής όπου ο Σύλλογος Γονέων έκοβε την πίτα και ήταν προγραμματισμένο να χορέψουν τα παιδιά μας.Φυσικά πήραμε την κάμερα και την φωτογραφική μηχανή να απαθανατίσουμε το γεγονός.Τα παιδιά μας σε αυτό τον τομέα είναι τυχερά γιατί ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσουν την παιδική τους ηλικία σε αυτό το στάδιο.Υπάρχει πάντα η κάμερα με καταγεγραμμένα τα γεγονότα να τους τα θυμίζει.Αντίθετα, εμείς μεγαλώνοντας δεν είχαμε την τεχνολογία για σύμμαχο, με αποτέλεσμα πολλές τέτοιες εκδηλώσεις να τις έχουμε ξεχάσει.Εγώ προσωπικά δεν θυμάμαι και πολλά από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού.
         Φτάσαμε λοιπόν στο σχολείο και η μικρή ήταν πανέτοιμη με τα ρούχα που μας είχαν πει να φορέσει και τα πλέξιμο στα μαλλιά.Ευτυχώς καθόμουν σχετικά μπροστά και μπορούσα να την διακρίνω...Μετά το σύντομο χαιρετισμό από τον Σύλλογο ξεκινήσανε οι χοροί.Εδώ να πω ένα μεγάλο μπράβο και στις δασκάλες χορού για την προσπάθειά τους να μάθουν τα παιδιά μας την παράδοση.Σε λίγο ανέβηκε στη σκηνή η Έλενα παρέα με άλλα παιδάκια της Β τάξης να χορέψουν ένα παραδοσιακό ηπειρωτικό χορό.Η συγκίνηση για μια ακόμα φορά ήταν τεράστια.Την έβλεπα να φέρνει γύρω-γύρω στο πάλκο χορεύοντας με αυτά τα μικρά ποδαράκια της και πιασμένη χέρι-χέρι και σκεφτόμουν ότι ο χρόνος περνάει.Σε μερικά χρόνια θα τελειώσει το σχολείο και θα ανοίξει μόνη της τα φτερά της.Πλέον ο ρόλος μου θα είναι υποστηρικτικός καθώς το παιδί θα χαράξει την δική του πορεία.
          Στο τέλος της εκδήλωσης χορέψανε και μοντέρνο χορό με κάποιες αρκετά καλές για την ηλικία τους χορογραφίες.Και για το τέλος είχε freestyle χορό με το Gangam Style.Τα παιδιά ξετρελλάθηκαν. Χορεύανε με αυτό το τραγούδι πάνω-κάτω...Χωρίς σταματημό.Λες και δεν τους ένοιαζε τίποτα παρά μόνο η επόμενη νότα.Και ήταν πολύ ευχάριστο μέσα στην γενικότερη κατήφεια από τους γονείς, να βλέπεις τα χαρούμενα προσωπάκια των παιδιών αναψοκοκκινισμένα από τον πολύ χορό και χαμογελαστά αν σου λένε πόσο ωραία περάσανε.
         Τα χρόνια δυστυχώς περνάνε πολύ γρήγορα.Για το μόνο που λυπάμαι είναι πως με την κωλοδουλειά δεν μπόρεσα να κάνω περισσότερες δραστηριότητες με το παιδί όπως θα ήθελα.Ας πούμε, για παράδειγμα, ένα πολύ μικρό πράγμα που μου λείπει.Να την πηγαίνω στο σχολείο το πρωι και να την φέρνω το μεσημέρι.Ας όψεται το κωλο-ωράριο που είμαι στην δουλειά στις 7....Θα ήθελα να είμαι εκεί και το μεσημέρι αλλά πώς να το καταφέρω όταν δεν έχω σχολάσει ακόμα;Να πάμε στο σπίτι και να παίξουμε  με την ησυχία μας πριν ξεκινήσουμε το διάβασμα.Ενώ τώρα σκοτωμένος από την δουλειά όταν γυρίζω το απόγευμα , το μόνο που προλαβαίνω είναι να διαβάσουμε και να παίξουμε για μισή ώρα.Μετά χαλάρωση και ύπνος για την μικρή.Νιώθω ότι ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός.Δεν θα είναι ποτέ αρκετός για τους δύο μας.
         Προσφάτως ξεκίνησα και γυμναστήριο -που το είχα αφήσει για κανένα χρόνο μετά από μια 15ετία συνεχούς προπόνησης- σε μια προσπάθεια απεμπόλισης από την καθιστική μου ζωή. Σκέφτομαι να πηγαίνω 4 φορές την εβδομάδα.Μόλις το ανέφερα στην μικρή η πρώτη ερώτηση ήταν:-Θα πηγαίνεις και το Σαββατοκύριακο;
-Γιατί; της απάντησα..
-Γιατί θα ήθελα να είμαστε μαζί και να παίζουμε.....
Άρα τέρμα το γυμναστήριο το Σαββατοκύριακο...χαχαχα...
        Η μόνη περίπτωση να βρω χρόνο είναι να με απολύσουν από την δουλειά και να ξεκινήσω πλέον κάτι δικό μου.Πριν μερικά χρόνια θα με φόβιζε μια τέτοια προοπτική αλλά όχι πλέον.Νιώθω δυνατός, έτοιμος και αποφασισμένος όταν έρθει αυτή η ώρα να μην χάσω την ευκαιρία για ανεξαρτητοποίηση από ένα σύστημα που με έχει κουράσει.Τότε και μόνο η χαρά που θα αποκομίσω από την συνεχή ενασχόληση με το παιδί και με δραστηριότητες που με γεμίζουν θα με ολοκληρώσουν ως άνθρωπο και πατέρα.