Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Κοινωνική αποσύνθεση

        Με αφορμή αυτό το ποστ του αδερφικού μου φίλου Γιάννη, θα ήθελα και εγώ να καταθέσω την προσωπική μου άποψη για το θέμα.Είναι μεγάλη αλήθεια ότι τα καθάρματα οι πολιτικοί τόοοοοοσα χρόνια δεν κοίταξαν κανέναν παρά μόνο την πάρτη τους.Δεν έφτιαξαν απολύτως τίποτα σε αυτήν την χώρα.Το σημαντικότερο όμως δεν είναι ΤΙ ΔΕΝ έφτιαξαν αλλά ΤΙ έφτιαξαν.
        Έφτιαξαν λοιπόν την Ελλάδα του ωχαδερφισμού και την Ελλάδα του παρτάκια.Την χώρα που κανένας δεν κοιτάει τον διπλανό του παρά μόνο το προσωπικό του όφελος.Όχι του συνόλου.Κάποτε οι καρδιές μας ήταν ανοιχτές.Βοηθούσαμε τον συνάνθρωπό μας.Μετά απομακρυνθήκαμε.Όπως έγραφε κάποτε και ο Σαμαράκης "ποτέ άλλοτε τα σπίτια μας δεν ήταν τόσο κοντά και οι καρδιές μας τόσο μακρυά".Ας παραθέσω κάποια παραδείγματα.
         Κάποτε έμπαινες στα λεωφορεία και άμεσως όταν έβλεπες κάποιον ηλικιωμένο σηκωνόσουνα και του παραχωρούσες την θέση σου.Έτυχε την περασμένη Παρασκευή να πάω μια επίσκεψη σε ένα νοσοκομείο.Γυρνώντας πήρα το μετρό για να γυρίσω στο σπίτι μου.Στον συρμό λοιπόν κάποια στιγμή μπαίνει μια μητέρα με ένα μωρό στο καρότσι.Ξέρετε πόσοι σηκωθήκανε;ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ.......Κανένας δεν σηκώθηκε.Όλοι την κοιτούσανε λες και έβλεπαν εξωγήινο.Και η γυναίκα είχε σταθεί μπροστά στην πόρτα γιατί δεν χωρούσε παραμέσα το καρότσι.Όρθιος που ήμουνα έβλεπα σαν χαζός όλο το συρμό και δεν έκανε κανένας καμμία απολύτως κίνηση.Η απάθεια σε όλο της το μεγαλείο.
          Δεν πάει να γαμηθεί θα σκεφτόντουσαν όλοι τους..Εγώ να κάαααααθομαι και όλα καλά.Μου έχει ξανασυμβεί βέβαια αυτό αλλά τα περιστατικά πολλαπλασιάζονται πλέον με μορφή επιδημίας. Άλλος πετάει κάτι στο δρόμο,άλλος από το αυτοκίνητο,άλλος πάει γαι μπάνιο και φεύγοντας νομίζεις ότι πέρασε τυφώνας.Το κακό παράγινε.Και αυτός ο σταρχιδισμός και η κατάλυση κάθε έννοιας αλληλεγγύης προς το συνάνθρωπο έχει καταντησει παροιμοιώδης.Έχει αρχίσει και με ενοχλεί αφάνταστα.
         Και σε αυτό σαφώς και έχουν ευθύνη οι πολιτικοί αλλά είναι κάτι που βγαίνει και από μέσα μας.Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα παραχωρούσα την θέση μου σε ηλικιωμένους,μητέρες και παπάδες.Σε αυτές τις τρείς κατηγορίες...Έτσι έμαθα και έτσι πορεύομαι.Ίσως να είναι και οι αρχές από το σπίτι μου.Ίσως και να είμαι μαλάκας...Έτσι θα μάθω και το παιδί μου.
         Ο καθένας μας ας κάνει κάτι για το κοινωνικό σύνολο.Μην τα περιμένουμε αυτά από τους πολιτικούς.Είναι κάποια μικρά πραγματάκια που θα μας βοηθήσουν να βγούμε από το τέλμα και την κοινωνική σήψη και αποσύνθεση.
        Το κράτος από την άλλη θα είναι πάντα απών.Ότι γίνεται σε αυτό τον τόπο γίνεται μόνο από τους πολίτες.Δενδροφύτευση,μάζεμα σκουπιδιών από τις παραλίες,κάθαρισμα των σημάνσεων στους δρόμους κλπ...Γιατί δυστυχώς σε κανένα κόμμα δεν θα βρείτε αυτές τις μικρές αλλά τόσο σημαντικές δεσμεύσεις.Δεν θα βρείτε προγράμματα που να εμπνέουν τον λαό και να έχουν ένα παράθυρο στο μέλλον.Μόνοι μας θα βγούμε στο φως.Γιατί η κρίση δεν είναι οικονομική.Είναι ηθική και κρίση αξιών.Αξίες που μεταλαμπάδευσαν οι παλαιότερες γενιές αλλά χάθηκαν στην πορεία του υλισμού και της δυτικής κουλτούρας του ατομικισμού....
      Καληνύχτα μας....

1 σχόλιο:

  1. τί ωραίο κείμενο ρε φίλε...γράφεις τέλεια...
    χάθηκαν σχεδόν όλα ρε πούστη μου...
    γιατί ρε γαμώτο, γιατί...???

    ΑπάντησηΔιαγραφή