Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

R.I.P.



     Το σημερινό ποστ είναι μια αφιέρωση στον μεγάλο ποδοσφαιριστή Socrates που έφυγε τόσο πρόωρα από την ζωή νικημένος από το πάθος του για το αλκοόλ.Στο άκουσμα της είδησης αρχικά πάγωσα.Όχι γιατί τον ήξερα, αλλά γιατί αμέσως μου ήρθαν στο μυαλό εικόνες από την παιδική μου ηλικία.Το 1982 το Mundial της Ισπανίας ήταν το πρώτο που παρακολουθούσα σαν παιδί.Χαζεμένος από τις πρωτόγνωρες αυτές εικόνες ρουφούσα σαν σφουγγάρι όλα τα παιχνίδια.Δεν είχα χάσει ούτε ένα.Παικταράδες με όλη την σημασία της  λέξης έλαβαν μέρος σε αυτό.Από όλες τις εθνικές ομάδες...
      Τότε το ποδόσφαιρο ήταν πιο θεαματικό.Υπήρχαν πιο τεχνίτες παίκτες.Τώρα τελευταία βλέπουμε κάτι γατάκια στα γήπεδα που ονομάζονται ποδοσφαιριστές.Δείτε ρε κακομοίρηδες τι παίκτες έπαιζαν παλιά,με τι πάθος και μακριά από σκοπιμότητες...Στο εν λόγω Mundial λοιπόν θα μου μείνει αξέχαστο και πιστεύω σε όλους μας το παιχνίδι με την Ιταλία.Εκείνο το μυθικό 3-2...Απόγευμα για μας και στημένοι στις τηλεοράσεις μας.Απίστευτο παιχνίδι με διακύμανση του σκόρ και με 22 παικταράδες να κεντάνε στον αγωνιστικό χώρο σε ένα παιχνίδι που έμεινε στην ιστορία.Η φιγούρα του Socrates επιβλητική.Το παιχνίδι χάθηκε για την Βραζιλία αλλά λίγη σημασία είχε.Από τότε ξεχώρισα αυτόν τον παίκτη.


     Αν και υποστηρικτής της Αργεντινής –ελέω Μαραντόνα- πάντοτε παρακολουθούσα τα βήματά του.Ο Socrates γεννήθηκε στις 19 Φεβρουαρίου στο Μπέλεμ ντο Πάρα της Βραζιλίας.  Θεωρήθηκε δικαίως ένας από τους μεγαλύτερους μεσοεπιθετικούς στην ιστορία του ποδοσφαίρου, με άριστη, παρά το ύψος του (1.92) τεχνική κατάρτιση, φαντασία, ικανότητα στο σκοράρισμα και την οργάνωση του παιχνιδιού ενώ φημιζόταν για τις «τυφλές» πάσες του.  
Μεγαλούργησε με την Κορίνθιανς, ήταν διεθνής από το 1979 έως το 1986, με την Σελεσάο, χωρίς όμως να καταφέρει να κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο. Κατέκτησε όμως 2 πρωταθλήματα με την αγαπημένη του ομάδα την Κορινθίανς, στην οποία ίδρυσε ένα σύστημα δημοκρατίας το 1980 που συμμετείχαν όλοι στη διοίκηση.Η ψήφος του τελευταίου υπαλλήλου είχε την ίδια βαρύτητα με του προέδρου. Για τα πάντα απαιτούνταν απόφαση από την πλειοψηφία.Το σύστημα αυτό εμπνευσμένο από τις επιρροές του από την ελληνική φιλοσοφία και δημοκρατία και τον θαυμασμό του για τους αρχαίους έλληνες στοχαστές και φιλοσόφους –εξ’ου και το όνομά του που του έδωσε ο πατέρας του- οδήγησε την Κορινθίανς σε 2 τίτλους.Ο πατέρας του όταν ήταν παιδί είχε ιδρύσει μια βιβλιοθήκη και ο μικρός Socrates περνούσε όλο τον καιρό του εκεί.Έμαθε για τους αρχαίους Έλληνες και επηρεάστηκε πολύ από τον τρόπο σκέψης τους.Σπούδασε ιατρική - εξ' ού και το παρατσούκλι «γιατρός»- και είχε διδακτορικό στη φιλοσοφία.
   Το τέλος του γράφτηκε σε ηλικία μόλις 56 ετών από κύρωση του ήπατος.Θα μου μείνει αξέχαστος γιατί υπήρξε πρώτα άνθρωπος μορφωμένος και έπαιζε μπάλα από χόμπυ και όχι σαν τους τωρινούς αμόρφωτους 20ρηδες που επειδή έβγαλαν μερικά εκατομύρια νομίζουν ότι έπιασαν τον παπά από τα αρχίδια.Η πανεπιστημιακή μόρφωση δεν είναι η πανάκεια φυσικά, αλλά η ομορφιά του χαρακτήρα και ο σεβασμός στον συνάνθρωπο έρχεται μέσα από την ωριμότητα, το διάβασμα  και την κατανόηση.Θα τον θυμάμαι για πάντα και εύχομαι από σήμερα κιόλας να κάνει παρέα με τον αγαπημένο του Σωκράτη και να πίνει λίγα ξύδια με τον George Best...

1 σχόλιο:

  1. φίλε μαγικό, πολύ ρομαντικό post...
    γράφεις πολύ ωραία, συνέχισε...
    socrates θεός, υποκλίνομαι ευλαβικά, πρότυπο πραγματικό...
    έφυγε από το πάθος του, τουλάχιστον είχε πάθος, έζησε με πάθος, ψαχνόταν, σκεφτόταν... τί να πεις για τους νινηδες και τους μάντζιους...
    το αξέχαστο ματς με την ιταλία ήταν ένα όνειρο που έζησα και εγώ και αισθάνομαι τυχερός...
    ήταν ένας φιλόσοφος της ζωής ο σόκρατες και εντυπωσιάστηκα με αυτό που έκανε στην κορίνθιανς...
    και εγώ, παρότι αργεντίνος, λάτρευα σόκρατες, νομίζω γενικά είχε πολύ ρεύμα...
    και η φιγούρα του αν την παρατηρήσεις είχε κάτι το, πως να το πώ...κάτι το θεϊκό ρε παιδί μου, μία ησυχία, μία ομορφιά, μία σοφία...
    και τί παίκτης ήταν...άντε γεια...
    μακάρι να μπορούσα να αφηνα ένα λουλούδι στον τάφο του...
    θα τον θυμάμαι πάντα, δεν πέθανε ποτέ, απλά άλλαξε διάσταση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή