Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Έλενα.


Η πρώτη ανάρτηση στο blog δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από το να πω μερικά λόγια για την αγάπη της ζωης μου, την αγάπη που μου δίνει την δύναμη και την ενέργεια να σηκώνομαι το πρωϊ και να πηγαίνω στη δουλεία μου.
Θυμάμαι σαν χτες που την πρωτοαντίκρυσα...27 Απριλίου 2005. Αμέσως με το που την είδα ήθελα να την πάρω στην αγκαλιά μου.Ήταν δική μου...μόνο δική μου.....Το πρόσωπο της ήταν τόσο γλυκό που έλαμπε.Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια μου καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ. Θαμπωμένος από την ομορφιά της δεν μπόρεσα εκείνη τη στιγμή να αρθρώσω λέξη.Έμεινα μόνο εκστασιασμένος να την κοιτάω και να μην την χορταίνω.Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα με αγαπήσει και αυτή όσο και εγώ.
Από τότε πέρασαν 6,5 ολόκληρα χρόνια. Δύσκολα μεν αλλά μεγαλώσαμε μαζί.Κάθε στιγμή μαζί της, κάθε χαμόγελό της, κάθε της φιλί και αγκαλιά ήταν και  μια  μικρή εικόνα από τον παράδεισο.Όταν  γυρνάω από την δουλεία είναι σπίτι και με περιμένει.Ένα γλυκό  φιλί και μια αγκαλιά και ξεχνάω αμέσως την κούραση μου.Μετά με πλημμυρίζει πληροφορίες για το πως πέρασε τη μέρα της και εγώ κάθομαι σαν χαζός και την κοιτάω.Που και που ρωτάω και τίποτα για να της δείξω ότι την παρακολουθώ, αλλά –μεταξύ μας- η πραγματικότητα είναι ότι πολλές φορές  χαζεύω από τον τρόπο που τα λέει και δεν την ακούω....
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για το τι ακριβώς σημαίνει για μένα αλλά δεν θέλω να κουράζω κανέναν.Εξάλλου πολλοί με καταλαβαίνουν.Έτσι λοιπόν αυτό το blog ξεκινάει με την πρώτη αυτή ανάρτηση αφιερωμένη στην αγάπη της ζωής μου.ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ.την κόρη μου....

3 σχόλια:

  1. υποκλίνομαι ευλαβικά στο post αυτό...
    είναι τόσο αληθινό, τόσο συγκινητικό...
    γράφεις κάτι εκπληκτικά, που πραγματικά χτυπάνε διάνα στην καρδιά...
    από τα πιο όμορφα άρθρα που έχω διαβάσει, για την ακρίβεια το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω...
    ΑΓΑΠΗ: ο μόνος λόγος να ζεις!!!
    "μου δίνει την δύναμη και την ενέργεια να σηκώνομαι το πρωϊ και να πηγαίνω στη δουλεία μου"...τί τέλειο...!!!
    "μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ"...απλά respect στην φράση, στην διαπίστωση αυτή...δεν έχω λόγια...
    "κάθε της φιλί και αγκαλιά ήταν και μια μικρή εικόνα από τον παράδεισο"...και είναι παράδεισος ρε φίλε, πόσο δίκαιο έχεις, πόσο τα ίδια νιώθω και εγώ...πόσο κενά και χωρίς νόημα σου φαίνονται όλα τα άλλα...αφού καμιά φορά λέω πώς ζούσαμε τόσα χρόνια χωρίς παιδιά και γιατί να μην έχουμε κάνει από 20 χρονών?...αλλά άντε να το εξηγήσεις σε κάποιον νέο αυτό...
    "με πλημμυρίζει πληροφορίες"...τρεις λέξεις, χιλιάδες εικόνες, χιλιάδες ήχοι...πολύ παραστατικά περιγράφει το ρήμα "πλημμυρίζω" όλο αυτό όπως το κάνουν τα παιδιά...και ειδικά αυτή η έλενα σου, η οποία είναι τόσο γλυκιά, τόσο ήρεμη, τόσο σοφό και κατασταλαγμένο παιδί, ένας άγγελος...
    "Που και που ρωτάω και τίποτα για να της δείξω ότι την παρακολουθώ"...τί ωραίο ρε φίλε, τί όμορφο...

    φίλε απλά συνέχισε να γράφεις, γράφεις καταπληκτικά, και να σου πω κάτι: αφιέρωσε όλο το blog στην έλενα, και στα 100 ποστ είμαι σίγουρος ότι αν τα κάνεις βιβλίο θα το λατρέψουν όλοι και θα σε παίρνουν τηλέφωνο να σου δώσουν συγχαρητήρια!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. σε ευχαριστώ αδερφέ μου.έχεις και εσύ παιδιά και καταλαβαίνεις πως είναι να αγαπάς άδολα κάποιον και χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση...
    θα συνεχίσω με νέο ποστ αύριο.και πιστεύω να σου αρέσει...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μόλις επανέλαβες τον ορισμό της αγάπης...
    αυτό ακριβώς είναι, κάτι χωρίς ανταπόδηση ή μάλλον με άπειρη ανταπόδοση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή