Η πρώτη ανάρτηση στο blog δεν θα μπορούσε να ήταν άλλη από το να πω μερικά λόγια για την αγάπη της ζωης μου, την αγάπη που μου δίνει την δύναμη και την ενέργεια να σηκώνομαι το πρωϊ και να πηγαίνω στη δουλεία μου.
Θυμάμαι σαν χτες που την πρωτοαντίκρυσα...27 Απριλίου 2005. Αμέσως με το που την είδα ήθελα να την πάρω στην αγκαλιά μου.Ήταν δική μου...μόνο δική μου.....Το πρόσωπο της ήταν τόσο γλυκό που έλαμπε.Δάκρυα χαράς πλημμύρισαν τα μάτια μου καθώς μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως είναι να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ. Θαμπωμένος από την ομορφιά της δεν μπόρεσα εκείνη τη στιγμή να αρθρώσω λέξη.Έμεινα μόνο εκστασιασμένος να την κοιτάω και να μην την χορταίνω.Ήξερα ότι κάποια στιγμή θα με αγαπήσει και αυτή όσο και εγώ.
Από τότε πέρασαν 6,5 ολόκληρα χρόνια. Δύσκολα μεν αλλά μεγαλώσαμε μαζί.Κάθε στιγμή μαζί της, κάθε χαμόγελό της, κάθε της φιλί και αγκαλιά ήταν και μια μικρή εικόνα από τον παράδεισο.Όταν γυρνάω από την δουλεία είναι σπίτι και με περιμένει.Ένα γλυκό φιλί και μια αγκαλιά και ξεχνάω αμέσως την κούραση μου.Μετά με πλημμυρίζει πληροφορίες για το πως πέρασε τη μέρα της και εγώ κάθομαι σαν χαζός και την κοιτάω.Που και που ρωτάω και τίποτα για να της δείξω ότι την παρακολουθώ, αλλά –μεταξύ μας- η πραγματικότητα είναι ότι πολλές φορές χαζεύω από τον τρόπο που τα λέει και δεν την ακούω....
Θα μπορούσα να γράψω σελίδες για το τι ακριβώς σημαίνει για μένα αλλά δεν θέλω να κουράζω κανέναν.Εξάλλου πολλοί με καταλαβαίνουν.Έτσι λοιπόν αυτό το blog ξεκινάει με την πρώτη αυτή ανάρτηση αφιερωμένη στην αγάπη της ζωής μου.ΤΗΝ ΕΛΕΝΑ.την κόρη μου....
